فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” خیلی زود یادشون میره – بخش اول
ملانیا میم(MELANIA)
من هیچوقت اهل قمار نبودم.
دنبال رولت نمیدوم، بلکجک رو مرتب بازی نمیکنم، و کازینوها هیچوقت خونه دومم نبودن. اما توی اون معدود دفعاتی که رفتم – معمولاً با اصرار دوستایی که واقعاً اهل قمارن – یه اتفاق عجیب برام افتاد.
در نهایت مقدار زیادی پول از دست دادم.
– نه به خاطر اینکه فکر میکردم برنده میشم.
– نه به خاطر اینکه یه “سیستم” داشتم.
– نه به خاطر اینکه حس میکردم خوششانسم.
همهش به خاطر محیط بود:
– نورها
– صدا
– آدرنالین
– نوشیدنیها
– فضایی که منطق رو تسخیر میکنه
و صبح روز بعد، مونولوگ درونی همیشه همین بود:
“دیدی احمق؟ باز هم بیشتر از حد خوردی و یه سفر هاوایی رو از دست دادی.”
– پشیمونی واقعیه.
– درد واقعیه.
– خریت، هه هه، خیلی واقعیه.
اما قسمت نگرانکنندهاش؟
با اینکه من اهل قمار نیستم… با اینکه دنبال کازینو نمیدوم… خود محیط به تنهایی کافی بود تا منطقم رو از بین ببره.
و اگه این اتفاق برای کسی که قمارباز نیست میافته، تصور کن برای کسی که هر روز خودش با میل خودش وارد کازینو میشه، چی پیش میاد – چون دقیقاً این کاریه که فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” میکنن.
بازارهای کریپتو کازینوهایی هستن با صفحههای بهتر، میمهای بیشمار، اینفلوئنسرهای دادزن و شانسهای بدتر.
و “سرمایهگذارها” خیلی زود فراموش میکنن.
فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” خیلی زود یادشون میره —
درست مثل قماربازهای کازینو که باز هم برمیگردن
فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” یکی از کوتاهترین حافظهها رو تو بازارهای مالی دارن.
– نه به خاطر اینکه احمق هستن.
– نه به خاطر اینکه بیخیالن.
– بلکه به خاطر اینکه کل محیط کریپتو طوری طراحی شده که درد رو پاک کنه و امید رو حفظ کنه — دقیقاً مثل یه کازینو.
یه قمارباز رو بذارین تو کازینو، و اون فاجعه دیشب رو همون لحظه که دوباره نورها رو میبینه، فراموش میکنه.
این مقایسه استعاری نیست.
از نظر روانشناسی کاملاً یکسانه.
بیایید درست بررسیاش کنیم.
۱. مغز انسان برای کریپتو — یا کازینو — طراحی نشده
هر دو محیط معماری روانشناختی یکسانی دارن:
– رنگهای روشن
– حلقههای بازخورد سریع
– عدم قطعیت
– پاداشهای متناوب
– اوجهای احساسی
– پستیهای فاجعهبار
– بردهای نزدیک که مثل برد واقعی حس میشن
– توهم کنترل
علوم اعصاب به این میگه:
تقویت متناوب
اعتیادآورترین ساختار پاداشی که تا حالا کشف شده.
ماشینهای اسلات بر اساس اون ساخته شدن.
بیشتر چارتهای کریپتو ازش تقلید میکنن.
نوسانات بهش سوخت میده.
وقتی پاداشها غیرقابل پیشبینی میرسن:
– دوپامین اوج میگیره
– خاطره ضررها کمرنگ میشه
– مغز فرصت بعدی رو بیش از حد ارزشگذاری میکنه
– درد گذشته پاک میشه
– امید به پاداش آینده غالب میشه
به خاطر همینه که قماربازها برمیگردن.
و به خاطر همینه که فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” همون چیزای چرت رو میخرن.
۲. چرخه کریپتو حافظه رو به صورت عمدی پاک میکنه
بعد از هر روند صعودی برای یه کوین ناشناخته:
– پولهای بزرگ ساخته میشه (توسط خودیها)
– اسکرینشاتها منتشر میشه
– چی میشد اگه با ۱۰۰ دلار خریده بودی ظاهر میشه
– اینفلوئنسرها زیاد میشن
– همه تبدیل به یه “جادوگر ترید” میشن
– توییتر تبدیل به یه زمینبازی برای خودنمایی میشه
– حرص جای منطق رو میگیره
بعد از هر حرکت نزولی شدید:
– سبدها ۹۰-۹۵% سقوط میکنن
– مردم قسم میخورن “دیگه هرگز”
– گروههای تلگرام از بین میرن
– اینفلوئنسرها پستهاشون رو پاک میکنن
– اعتقاد از بین میره
– ناامیدی غالب میشه
اما بعدش…
وقتی یه “روایت” جدید ظاهر میشه:
– همه چیز ریست میشه.
– فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” فوراً فراموش میکنن.
هیچ بازار مالی دیگهای حافظه رو اینقدر سریع ریست نمیکنه.
– توی بورس، یه سقوط زخمها رو به جا میذاره.
– توی فارکس، حسابهای از دست رفته باعث احتیاط میشن.
– توی املاک، رکودها رفتار رو برای سالها شکل میدن.
اما تو کریپتو؟
“روایت” جدید/ کوین جدیدی که هایپ شده، قبلی رو مثل گچ روی تخته پاک میکنه.
۳. اپیزود ترامپکوین و ملانیاکوین (فقط یک مثال):
بهترین مدرک که تریدرهای کریپتو خیلی زود فراموش میکنن
ترامپکوین و ملانیاکوین ارزش واقعی نداشتن.
پروژههای جدی نبودن.
حتی میمهای باهوشی هم نبودن.
اونا تلههای روانشناسی بودن که بر اساس جاذبه سلبریتیها ساخته شده بودن.
مردم خریدن چون:
– اسمها بزرگ بودن
– رسانهها روایت رو تقویت کردن
– نمادگرایی قوی به نظر میرسید
– داستان هیجانانگیز بود
و نابودی وحشیانه بود.
اما نکته کلیدی اینه: تریدرها فوراً فراموش کردن.
تو عرض چند هفته، اونا قبلاً دنبال اینا بودن:
– “ترامپکوین بعدی”
– “میم سیاستمدار بعدی”
– “پامپ سلبریتی بعدی”
– “توکن بعدی با یه ‘اسم’ پشتش”
– “صدبرابری بعدی”
“بعدی، بعدی، بعدی” و همیشه هم همینه
– نه پروژه ارزشمند بعدی.
– نه نوآوری واقعی بعدی.
– نه سرمایهگذاری پایدار بعدی.
نه.
نماد بعدی.
این رفتار بازار نیست.
این روانشناسی عود مجدد در کازینوئه.
۴. این کوینها به خاطر اینکه میم بودن شکست نخوردن —اونا به خاطر اینکه هیچی نبودن شکست خوردن
ترامپکوین و ملانیاکوین (باز هم، فقط یه مثال) وانمود کردن مهمن چون اسمهاشون مهم بود.
– تریدرها کاربرد رو نخریدن.
– اونا یه فانتزی رو خریدن.
همونطور که قماربازها باور دارن یه “میز خوششانس” شانسشون رو تغییر میده.
تو کریپتو، مردم باور دارن:
– سلبریتی مهمه
– روایت مهمه
– هایپ مهمه
واقعیت نه.
۵. چرا فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” درس نمیگیرن: چون یادشون نمیمونه
فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” احمق نیستن.
اونا فراموشکارن.
اونا ماهها درد رو فراموش میکنن و فقط چند لحظه شاد رو به یاد میارن.
اونا فراموش میکنن:
– افتها
– استرس
– وحشت
– توهمات
– کلاهبرداریها
– قولهای شکسته
– دروغهای اینفلوئنسرها
اونا به یاد میارن:
– یه روند خوب
– یه پامپ عظیم
– یه رویا
به خاطر همینه که بیشتر آلتکوینها و میمها رشد میکنن.
نه به خاطر اینکه لیاقتشو دارن.
بلکه به خاطر اینکه فراموش کردن هر بار تقاضا رو ریست میکنه.
۶. این صنعت برای سوء استفاده از این فراموشی طراحی شده
اگه تریدرها یادشون میموند:
– لونا
– افتیاکس
– سیفمون
– سقوطهای ICO (2017)
– سقوطهای NFT (2021)
– جنون اخیر میمکوینها
…بیشتر بخش آلتکوینها یه شبه محو میشد.
اما “سرمایهگذارها” فراموش میکنن —پس آلتکوینهایی با یه داستان “قشنگ” دوباره زنده میشن.
مثل ماشینهای اسلات که بعد از هر بار رفتن قمارباز ریست میشن.
۷. درمان: به ابزارهای بهتر نیاز نداری — به حافظه بهتر نیاز داری
بزرگترین مزیت تو کریپتو، اندیکاتورهای فانتزی، رباتهایی برای ورود اول، یا هر نوآوری دیگهای که میاد نیست.
یادآوریه.
به یاد بیار:
– چرا باختی
– چطور باختی
– کدوم روایت گولت زد
– چطور بازار خردت کرد
– محیط کازینو با مغزت چیکار میکنه
– چطور توکنهای سلبریتی مردم رو نابود کردن
ترید کریپتو به حافظه نیاز داره، نه خوشبینی.
نتیجهگیری:
فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” خیلی زود یادشون میره —و به همین دلیله که هی ضرر میکنن
فعالای کریپتو “سرمایهگذارها” مثل سرمایهگذارهای واقعی فکر نمیکنن.
اونا مثل قماربازها فکر میکنن:
– احساساتی
– امیدوار
– تکانشی
– فراموشکار
متعقد شده که “این دفعه فرق میکنه”
آخرین جنون میمکوینها اینو کاملاً ثابت کرد.
کریپتو خطرناک نیست چون نوسان داره.
کریپتو خطرناکه چون حافظهات رو پاک میکنه.
اون “سرمایهگذاری” که فراموش میکنه ضرر میکنه.
اون “سرمایهگذاری” که یادش میمونه برنده میشه.
چون تو کریپتو:
لحظهای که فراموش کردن رو متوقف کنی، لحظهایه که بالاخره شروع به برنده شدن میکنی.
پ.ن. (یه توضیح لازم، با ملایمت — و صادقانه)
تو طول این مقاله از کلمه “سرمایهگذار” تو گیومه استفاده کردم — و این اتفاقی نبود.
بیشتر آدمایی که خودشون رو تو کریپتو سرمایهگذار مینامن، در واقع سرمایهگذاری نمیکنن.
اونا دارن سفتهبازی میکنن، دنبال میکنن، امید دارن، و روی میمکوینها و آلتکوینهای ناشناخته قمار میکنن، فقط به خاطر اینکه “پتانسیل ۱۰۰ برابری دارن.”
بیایید صادق باشیم:
– خریدن توکنی که اسمش از یه قورباغه گرفته شده
– یا کوینی که دیروز توسط توسعهدهندههای ناشناس راهاندازی شده
– یا یه پامپ “روایت بزرگ بعدی” با محصول صفر
– یا یه میمکوین سلبریتی
– یا چیزی که فقط تو توییتر وجود داره… سرمایهگذاری نیست.
اینه قمار کردن با لغات قشنگ.
و اشکالی نداره — تا وقتی که بدونی چیه.
همچنین، برای روشن شدن:
وقتی من “آلتکوینها” رو نقد میکنم، منظورم همهشون نیست.
پروژههای زیرساختی واقعی، پروتکلهای واقعی، تکنولوژی واقعی، و سازندههای واقعی اونجا وجود دارن.
اما بیاین وانمود نکنیم:
۹۰% آلتکوینها برای هایپ، برای استخراج (پول)، برای سفتهبازی، و برای دوپامین “شاید این یکی پامپ شه” وجود دارن.
من دارم در مورد اون کوینها صحبت میکنم — اونایی که مثل ماشینهای اسلات عمل میکنن و فقط به خاطر اینکه تریدرها خیلی زود فراموش میکنن، زنده میمونن.
اگه این مقاله اذیتت کرد، خوبه.
گاهی اوقات حقیقت باید نیش بزنه تا بتونه کمک کنه.
منبع: تریدینگ ویو
