وایت پیپر بیت کوین اولین سندی است که درباره این ارز دیجیتال منتشر شده است. این سند حاوی مفاهیم و تعارف مهمی درباره بیت کوین است و راهکاری‌های این ارز برای حل برخی از مهم‌ترین مشکلات سیستم‌های مالی را ارائه می‌دهد. در ادامه ابتدا با مفهوم وایت پیپر و سپس با وایت پیپر بیت کوین آشنا خواهیم شد.
وایت پیپر چیست؟
وایت پیپر سندی است که توسط فرد، نهاد یا سازمانی منتشر می‌شود و در آن ویژگی‌های یک راهکار، محصول یا خدمتِ ارائه‌شده توضیح داده می‌شود. در دنیای ارزهای دیجیتال، وایت پیپر سندی است که جزئیات یک پروژه بلاک‌چینی را توضیح می‌دهد. در این سند، ابتدا مشکل یا نیازی که آن پروژه درصدد برطرف کردن آن است تعریف می‌شود. سپس ایدهٔ پروژه برای حل مشکل توضیح داده می‌شود. در ادامه، نحوه پیاده‌سازی آن ایده در عمل شرح داده می‌شود. وایت پیپر باید شامل اطلاعات کامل تجاری، فنی و مالی پروژه باشد.
اولین وایت پیپری که در دنیای ارزهای دیجیتال ارائه شده، وایت پیپر بیت کوین بود. این سندِ انقلابی در ۳۱ اکتبر ۲۰۰۸ توسط ساتوشی ناکاموتو، خالق ناشناس ارز دیجیتال بیت کوین منتشر شد. وایت پیپر بیت کوین یک پول الکترونیکی همتا به همتا را معرفی می‌کند که بدون نیاز به اعتماد به نهاد واسط، مشکل دوباره خرج کردن را حل می‌کند. در ادامه این وایت پیپر را بررسی خواهیم کرد.
بررسی وایت پیپر بیت کوین؛ شرح ۱۲ بخش وایت پیپر بیت کوین
وایت پیپر بیت کوین از از یک چکیده و ۱۲ بخش تشکیل شده است. در بخش چکیده مشکل دوباره خرج کردن در سیستم‌های مالی مطرح شده است. در بخش‌های بعدی با استفاده از راهکار سرور برچسب زمانی، نحوه مقابله با این مشکل تعریف شده است. سپس مکانیزم اجماع اثبات کار به‌عنوان راه‌حلی برای امن کردن شبکه تعریف شده است. در بخش شبکه و مشوق، نحوه کار تراکنش‌ها و انگیزه موردنیاز برای ماینرها توضیح داده شده تا بتوانند امنیت شبکه را تامین کنند. بخش‌های بعدی نیز به مواردی مانند فضای ذخیره‌سازی، حریم خصوصی و تاییدیه ساده‌سازی شده تراکنش‌ها (کیف پول‌ها) اختصاص یافته است. در ادامه تمام این بخش‌ها را با جزئیات بررسی خواهیم کرد.
چکیده
چکیدهٔ وایت پیپر بیت کوین، خلاصه‌ای از محتوای وایت پیپر و هدف نویسنده برای نوشتن آن است. در چکیده، بیت کوین به‌عنوان یک فناوری همتابه‌همتا معرفی می‌شود که هدف آن تسهیل پرداخت‌ها بین دو فرد یا نهاد بدون نیاز به اعتماد به یک سازمان واسط است. با حذف نهاد واسط، تراکنش‌ها سریع‌تر و ارزان‌تر و کل سیستم شفاف و امن می‌شود. در این بخش اهمیت مشکل «دوباره خرج کردن» (double spending) توضیح داده می‌شود. این مشکل همان چیزی است که در سیستم مالی سنتی برای حل آن از نهادهای واسط مانند بانک‌ها استفاده می‌شود. اما وجود این نهادهای واسط باعث کندتر و گران‌تر شدن تراکنش‌ها می‌شود.
برای حل این مشکل، ساتوشی ناکاموتو شبکهٔ غیرمتمرکز بیت کوین را معرفی می‌کند که از نوآوری‌هایی مانند فناوری بلاک چین، مکانیزم اثبات کار، ایجاد انگیزه با پاداش بلاک و کریپتوگرافی برای حل مشکل دوباره خرج کردن استفاده می‌کند.
۱- معرفی
ساتوشی این بخش را با انتقاد از سیستم مالی سنتی آغاز می‌کند که در آن کاربران مجبورند برای انجام تراکنش‌های خود به نهادهای متمرکز اعتماد کنند. اعتماد به نهادهای واسط چندین مشکل را پدید می‌آورد. از جمله:
- نهاد واسط (بانک) کنترل همه چیز را در اختیار دارد و می‌تواند برخی از تراکنش‌ها را برگشت بزند.
- وجود بانک باعث کندتر و گران‌تر شدن تراکنش‌ها می‌شود.
- کسب‌وکارها می‌توانند داده‌های پرداختی مشتریان را جمع‌آوری کنند، این موضوع به حریم خصوصی مشتریان آسیب می‌زند.
با وجود این مشکلات، چرا باید به بانک‌ها اعتماد کرد؟ چون آنها می‌توانند مسئله دوباره خرج کردن را برطرف کنند. پس اگر سیستمی داشته باشیم که بدون نیاز به اعتماد، مسئله دوباره خرج کردن را حل کند، می‌توانیم با استفاده از آن مشکلات ذکرشده را حذف کنیم. بیت کوین همان سیستم است.
۲- تراکنش‌ها
تا اینجا ساتوشی مشکل اصلی را معرفی کرده است: دوباره خرج کردن. در ادامه، او روش‌ها و ابزارهایی را برای جلوگیری از این مشکل معرفی می‌کند.
در بخش تراکنش‌ها، با مفهوم کوین یا سکه آشنا می‌شویم. کوین‌ها بیانگر زنجیره‌ای از امضاهای دیجیتال هستند. برای فرستادن یک کوین، فرستنده باید به‌صورت دیجیتال هش تراکنش قبلی و سپس کلید عمومی دریافت‌کننده را امضا کرده و این امضاها را به کوین موردنظر اضافه کند. به این ترتیب دریافت‌کننده می‌تواند مالکیت کوین توسط فرستنده را بررسی و تایید کند. اما مسئله اینجا به پایان نمی‌رسد. هر چند به دریافت‌کننده اثبات شده است که این کوین متعلق به فرستنده است، اما باید به دریافت‌کننده اثبات شود که او اولین و تنها کسی است که این کوین را دریافت می‌کند و کوین دوباره خرج نمی‌شود. ساتوشی در این باره می‌گوید:
«دریافت‌کننده باید مطمئن شود که مالکِ قبلی کوین، تراکنش دیگری را برای همین کوین امضا نکرده است.»
راهکاری که ساتوشی معرف کرده است، دارای دو مولفهٔ مهم است:
- تمام تراکنش‌های بیت کوین باید به‌صورت عمومی در دسترس همگان باشد.
- به سیستمی نیاز داریم که در آن، اکثریت شبکه بر سر یک تاریخچه واحد از ترتیب تراکنش‌ها به توافق برسند. همچنین دریافت‌کننده به اثباتی نیاز دارد تا مطمئن شود اکثر نودها فقط یکی از تراکنش‌ها را به‌عنوان اولین تراکنش تأیید می‌کنند.
این به آن معناست که فقط اولین تراکنش اهمیت دارد. کاربران شبکه باید در مورد تمام تراکنش‌ها آگاه باشند و تمامی تراکنش‌های بعدی مورد قبول نیستند. در چنین شرایطی، ترتیب زمانی انجام شدن تراکنش‌ها اهمیت بالایی پیدا می‌کند.
۳- سرور برچسب زمانی
بسیار خب! حالا می‌دانیم که یک سیستم پولی خوب باید از لحاظ تئوری چگونه باشد. حالا نوبت آن است که پیاده‌سازی آن را به‌صورت عملی بررسی کنیم.
در عمل چگونه باید یک خط زمانی واحد از تمام تراکنش‌ها بیت کوین داشته باشیم؟ ساتوشی در وایت پیپر بیت کوین پاسخ ساده‌ای به این سوال داده است. او نرم‌افزار خاصی را معرفی می‌کند که به‌صورت دیجیتالی به داده‌ها برچسب زمانی می‌زند و به این وسیله یک ترتیبِ زمانی از تمامی تراکنش‌ها ایجاد می‌کند.
این سرور برچسب زمانی یک اثبات عمومی را به همه اعضای شبکه ارائه می‌دهد تا بتوانند یک بلاک مشخص را که در زمان مشخصی در بلاک چین ایجاد شده است مشاهده کنند. هر بلاک حاوی داده‌های چندین تراکنش است. تمام این داده‌ها به‌عنوان ورودی در یک تابع ریاضی به‌نام هش (Hash) وارد می‌شوند. خروجی این تابع رشته‌ای از کاراکترهاست که به آن هم هش گفته می‌شود.
تابع هش یک تابع بسیار کاربردی در دنیای رمزنگاری است. در جنبه‌هایی مختلفی از پیاده‌سازی بیت کوین، این تابع استفاده شده است که مهم‌ترینِ آنها، تایید بلاک‌های بیت کوین است. تابع هشی که در شبکه بیت کوین استفاده شده است، SHA-256 نام دارد.
۴- اثبات کار
حالا که متوجه شدیم چگونه می‌توان با استفاده از سرور برچسب زمانی مشکل دوبار خرج کردن را حل کرد، نوبت این است که با چالش بعدی مواجه شویم. چگونه می‌توانیم از فعالیت بازیگران مخرب جلوگیری کنیم؟ این افراد ممکن است با اسپم کردن شبکه، تولید بلاک‌های غیرمجاز و انجام تراکنش‌های کلاهبرداری امنیت شبکه را تهدید کنند. راهکار در «سختی» است. ساتوشی در وایت پیپر این موضوع را مطرح کرده است که تولید بلاک در شبکه بیت کوین باید سخت باشد تا هر کسی نتواند به راحتی بلاک‌های غیرمجاز حاوی تراکنش‌های نادرست تولید کرده و وارد شبکه کند.
کسی که می‌خواهد بلاک بیت کوین را تولید کند، باید به سختی این کار را انجام دهد و علاوه بر این، بتواند به دیگران «اثبات» کند که این سختی در استخراج بلاک را متحمل شده است. به این ترتیب، ساتوشی از مکانیزم اجماع «اثبات کار» استفاده کرده است. این مکانیزم با اینکه مصرف انرژی بالایی دارد، اما به خوبی امنیت شبکه بیت کوین را تضمین کرده است.
برای اینکه کار ماینرها در استخراج بیت کوین به اندازهٔ کافی سخت باشد، شبکه هر هشی را برای بلاک تایید نمی‌کند. هش موردقبول شرایط خاصی دارد و باید از عدد مشخصی کوچکتر باشد. ماینر برای اینکه این هش را به دست آورَد، باید مدام داده‌ای به نام نانس را در بلاک تغییر دهد و این کار را تا جایی ادامه دهد تا نانسی را به دست آورَد که هش بلاک شرایط موردنظر را داشته باشد. پیدا کردن این نانس کار بسیار سختی است و به توان پردازش و انرژی الکتریکی بسیار بالایی نیاز دارد. بعد از پیدا کردن نانس و هش موردنظر، ماینر می‌تواند آن را به سایر فعالان شبکه ارائه دهد تا اثبات کند که کار موردنیاز برای پیدا کردن هش را انجام داده است.
اما ماینر چرا باید هزینه‌ی زیادی برای انرژی الکتریکی پرداخت کند تا این موضوع را به دیگران اثبات کند؟ جواب این سوال، پاداش استخراج بلاک در شبکه بیت کوین است. ماینر با استخراج یک بلاک می‌تواند پاداش بلاک و کارمزدهای تراکنش‌ها موجود در بلاک را به دست آورد. به این ترتیب، انگیزهٔ کافی برای انجام این کار را خواهد داشت. در بخش «مشوق» درباره این موضوع بیشتر صحبت خواهیم کرد.
۵- شبکه
بخش پنجم وایت پیپر بیت کوین، مراحل موردنیاز برای اجرا کردن یک نود یا گره بیت کوین را شرح می‌دهد. این مراحل به این صورت است:
- کسی که می‌خواهد تراکنشی انجام دهد، آن را به تمام نودهای شبکه ارسال می‌کنند.
- هر نود تراکنش‌های جدید را در بلاکی قرار می‌دهد.
- نود تلاش می‌کند با استفاده از توان پردازشی خود، هش و در نتیجه بلاک مورد تایید را به دست آورد و مسئله اثبات کار را حل کند.
- با حل شدن مسئله و به دست آمدن هش، بلاک به سایر نودها فرستاده می‌شود. اولین نودی که بلاک را پیدا کرده، پاداش را دریافت خواهد کرد.
- نودهایی که بلاک را دریافت کرده‌اند، صحت آن را بررسی و تایید می‌کنند. نودهای شبکه رقابت برای پیدا کردن بلاک بعدی را آغاز می‌کنند.
- اگر دو نود به‌صورت همزمان دو بلاک مختلف تولید کنند که هر دوی آنها هش موردقبول برای شبکه را داشته باشد، نودها بلاکی را خواهند پذیرفت که در زنجیره‌ای طولانی‌تری قرار دارد (بعد از آن بلاک‌های بیشتری تشکیل شده است).
- وقتی که بلاک با موفقیت به بلاک چین اضافه می‌شود، نودها آن را به‌عنوان بلاک قطعی در نظر گرفته و داده‌های خود را به‌روز می‌کنند. سپس کار بر روی بلاک بعدی آغاز می‌شود.
۶- مشوق
حالا که نحوه اولویت‌بندی زمانی تراکنش‌ها (با استفاده از سرور برچسب زمانی) و پردازش صحیح آنها (با استفاده از اثبات کار) مشخص شد، گام بعدی ایجاد طرحی است که بتوان انگیزه لازم را به ماینرها داد تا سخت‌افزار خود را برای کمک به امنیت شبکه بیت کوین استفاده کنند.
پیاده‌سازی یک نود برای استخراج بیت کوین هزینه‌بر و پیچیده است. با گران‌تر شدن تجهیزات و هزینه برق، الگوریتم اثبات کار بیت کوین هم در طول زمان سخت‌تر می‌شود. اگر ماینرها در این شبکه فعالیت نکنند، بیت کوین شبکهٔ پایداری نخواهد داشت. بنابراین نیاز است که ماینرها انگیزهٔ لازم برای فعالیت در شبکه را داشته باشند. برای ایجاد انگیزه، سیستم به اولین ماینری که مسئله اثبات کار را حل کرده و یک بلاک معتبر را ایجاد می‌کند، پاداش می‌دهد. این پاداش مقدار از پیش تعیین‌شده‌ای است که در روزهای ابتدایی پیدایش بیت کوین، ۵۰ کوین برای استخراج هر بلاک بود. اما این عدد بعد از استخراج هر ۲۱۰ هزار بلاک نصف می‌شود. علاوه بر این، ماینری که بلاک را استخراج کرده است، کارمزد تمام تراکنش‌های موجود در آن بلاک را هم دریافت می‌کند.
پاداشی که به‌ازای استخراج هر بلاک به ماینر تعلق می‌گیرد، در همان لحظه تولید می‌شود. به این ترتیب تعداد بیت کوین‌های در چرخه به‌تدریج افزایش می‌یابد. از ابتدای پیدایش بیت کوین تا به امروز، بیش از ۱۹ میلیون واحد بیت کوین استخراج شده است. استخراج بیت کوین‌های جدید تا حدود سال ۲۱۴۰ میلادی ادامه خواهد داشت و نهایتا این تعداد به ۲۱ میلیون واحد خواهد رسید. بعد از آن دیگر هیچ بیت کوینی تولید نخواهد شد. به این ترتیب تعداد نهایی بیت کوین‌ها محدود خواهد بود و این باعث کمیابی و ضدتورمی بودن بیت کوین خواهد شد. بعد از استخراج تمام بیت کوین‌ها، پاداش ماینرها فقط از طریق کارمزد تراکنش‌ها تامین خواهد شد.
۷- اختصاص فضای ذخیره‌سازی
ساتوشی در وایت‌پیپر پیش‌بینی کرده است که با گذشت زمان و اضافه شدن بلاک‌های جدید به بلاک چین، سایز این پایگاه داده افزایش می‌یابد و به فضای ذخیره‌سازی بیشتری نیاز خواهد داست. این مسئله باعث خواهد شد ماینرهای کمتری به شبکه اضافه شده و در نتیجه تمرکززدایی از شبکه سخت‌تر شود. بنابراین، برای حل این مشکل ساتوشی در وایت‌پیپر پیشنهاد داده است که تا جای ممکن داده‌های کمتری در بلاک‌ها ذخیره شود، بدون اینکه داده‌های تاریخی بلاک چین حذف شود. پس به‌جای ذخیره‌سازی تاریخچه تمام تراکنش‌ها را در هر بلاک، کافیست از «درخت مرکل» برای فشرده‌سازی داده‌های استفاده شود و فقط ریشه هش تراکنش‌های موجود در هر بلاک در بلاک بعدی ذخیره شود.
درخت مرکل روشی برای سازماندهی و تایید تمام تراکنش‌هاییست که در یک بلاک بیت کوین اتفاق می‌افتد. درخت مرکل حجم داده‌های ذخیره‌شده در بلاک را به شدت کاهش می‌دهد، اما تضمین می‌کند که در صورتی که کوچکترین داده‌ای در بلاک‌های پیشین تغییر یابد، این تغییر در تمام بلاک‌های بعدی منعکس می‌شود. به این ترتیب می‌توان با استفاده از درخت مرکل تغییر در داده‌های پیشن را به سرعت شناسایی کرد. این موضوع امکان تغییر و تقلب در بلاک چین را از بین میبرد.
۸- تاییدیه ساده‌سازی‌شده تراکنش‌ها
تاکنون این موارد را از وایت‌پیپر نوآورانه ساتوشی ناکاموتو یاد گرفته‌ایم:
- قرار است چه مشکلی حل شود؟ (دوباره خرج کردن)
- این مشکل چگونه حل خواهد شد؟ (سرورهای برچسب زمانی و اثبات کار)
- فضای ذخیره‌سازی چگونه برای میلیاردها تراکنش در آینده بهینه خواهد شد؟ (درخت مرکل)
وقتی صحبت از میلیاردها تراکنش به میان می‌آید، باید این نکته را در نظر گرفت که در آینده نه چندان دور تعداد زیادی از مردم دنیا از بیت کوین استفاده خواهند کرد (چیزی که همین حالا هم تا حدود زیادی محقق شده است). اما آیا میلیون‌ها و میلیاردها انسان می‌توانند از پس هزینه‌ها و پیچیدگی‌های اجرا کردن نود بیت کوین برآیند؟ طبیعتا پاسخ منفیست. پس برای اینکه عموم مردم بتوانند از بیت کوین استفاده کنند، به راهکار دیگری نیاز است و آن راهکار، تاییدیهٔ ساده‌سازی شده تراکنش‌ها (SVP) ست.
امروزه اکثر کاربران بیت کوین از کیف پول‌ها برای ذخیره، ارسال و دریافت بیت کوین استفاده می‌کنند. تقریبا تمام این کیف پول‌ها یک نود SVP به حساب می‌آیند. در واقع این کیف پول‌ها در توسعهٔ خود همان تاییدیه ساده‌سازی شدهٔ تراکنش‌ها را استفاده کرده‌اند تا کاربر با پیچیدگی‌های شبکهٔ بیت کوین درگیر نباشد و بتواند به راحتی تراکنش‌های خود را انجام دهد.
کیف پول‌های SVP به جای اینکه تمام اطلاعات بلاک چین را دانلود کنند، به یک نود بیت کوین وصل می‌شوند تا تراکنش‌ها را تایید کنند. این قابلیت تجربهٔ کاربری بسیار بهتری را برای کاربران بیت کوین فراهم می‌کند. پس کاربران عادی بیت کوین نیازی به اجرا کردن نود ندارند و می‌توانند به سادگی و با استفاده از یک کیف پول به شبکه متصل شوند.
۹- ترکیب و جداسازی مقادیر
تراکنش‌های بیت کوین از چند ورودی و چند خروجی تشکیل شده است. این باعث می‌شود که بتوان ارزش بیت کوین‌ها را قبل از فرستادن به چند تکه تقسیم کرد و یا آن تکه‌ها را ترکیب و مقدار بیشتری از بیت کوین ایجاد کرد. برای مثال، اگر شما یک بیت کوین دارید، می‌توانید آن را به دو ۰.۵ بیت کوین تقسیم کنید. یا اگر دو مقدار دارایی به ارزش ۰.۳ و ۰.۷ بیت کوین دارید، می‌توانید آنها را ترکیب کرده و یک بیت کوین کامل در اختیار داشته باشید.
این قابلیت بسیار مهم است و به کاربران این امکان را می‌دهد که با استفاده از بیت کوین دارایی‌های را بخرند که ارزش آنها بسیار بیشتر و یا بسیار کمتر از یک بیت کوین است.
حتما شما هم دوستانی دارید که تصور می‌کنند نمی‌توانند در بیت کوین سرمایه‌گذاری کنند، چون قیمت آن بسیار بالاست! حالا می‌دانیم باید چه پاسخی به آنها بدهیم؛ لازم نیست یک بیت کوین کامل بخری. می‌توانی کسر بسیار کوچکی از آن را خریداری کنی. هر بیت کوین را می‌توان به ۱۰۰ میلیون واحد تقسیم کرد که به هر کدام از آنها یک ساتوشی گفته می‌شود.
۱۰- حریم خصوصی
در سیستم مالی سنتی وقتی می‌خواهید حسابی را در یک بانک افتتاح کرده و از خدمات آن استفاده کنید، باید اطلاعات هویتی خود را در اختیار بانک قرار دهید. اما شبکه بیت کوین اینگونه نیست. شما برای استفاده از بیت کوین نیاز نیست هیچ اطلاعاتی از خودتان را در اختیار دیگران قرار دهید.
تمام داده‌های مربوط به تراکنش‌های بیت کوین در بلاک چین به‌صورت شفاف ذخیره می‌شود، اما هیچگونه اطلاعات شخصی به همراه این تراکنش‌ها در بلاک چین وجود ندارد. طرفین مشارکت‌کننده در تراکنش‌ها فقط با آدرس عمومی کیف پول‌هایشان شناخته می‌شوند.
البته این نکته را در نظر داشته باشید که تراکنش‌های بیت کوین تماما ناشناس نیست. اگر کاربر بیت کوین دارایی‌های خود را برای نقد کردن به یک صرافی ارز دیجیتال فرستد، با فرآیند احراز هویت در این صرافی‌های مواجه خواهد شد. به همین دلیل معمولا تراکنش‌های بیت کوین را نیمه‌ناشناس می‌دانند.
۱۱- محاسبات
بخش یازدهم وایت‌پیپر بیت کوین، بسیار پیچیده و حاوی محاسبات ریاضی سنگین است و کاربر عادی نیازی ندارد که از جزئیات آن سر در بیاورد. در این بخش، ناکاموتو محاسباتی را ارائه داده است تا نشان دهد برای اینکه خیال دریافت‌کننده راحت شود و مطمئن باشد که فرستنده نمی‌تواند تراکنش را تغییر دهد، چند بلاک باید تولید شود. این بخش از وایت‌پیپر سناریویی را در نظر می‌گیرد که یک حمله‌کننده به شبکه بیت کوین تلاش می‌کند که یک زنجیره جایگزین با تراکنش‌های متقلبانه را سریع‌تر از زنجیره اصلی بسازد.
در حال حاضر کاربران بیت کوین برای نهایی شدن تراکنش منتظر ۶ تایید باشند. به عبارت دیگر باید ۶ بلاک دیگر بعد از بلاک حاوی تراکنش موردنظر ساخته شود که تراکنش نهایی شود. این تاییدیه باعث می‌شود حمله به شبکه بیت کوین بسیار سخت و نیازمند توان پردازشی بالایی باشد.
۱۲- نتیجه‌گیری
در بخش پایانی، ناکاموتو ویژگی‌های اصلی وایت پیپر بیت کوین را برمی‌شمارد و توضیح می‌دهد که این ویژگی‌های چگونه در کنار یکدیگر کار کرده و عملکرد بیت کوین را به‌عنوان سیستمی که به اعتماد نیاز ندارد ممکن می‌کنند:
- با اینکه امضاهای دیجیتال به اثبات مالکیت کمک می‌کنند، اما باید راهی هم برای جلوگیری از دوبار خرج کردن ارائه شود.
- ناکاموتو یک شبکه همتابه‌همتا را پیشنهاد می‌دهد که تمام تراکنش‌ها را به‌صورت عمومی ثبت می‌کند. اگر نودهایی که عملکرد درستی دارند، اکثریت توان پردازشی شبکه را در اختیار داشته باشند، حمله به این شبکه بسیار سخت خواهد بود.
- این شبکه بسیار مقاوم و تا جای ممکن ساده طراحی شده است.
- نودها برای فعالیت در شبکه نیاز به ارائه هویت خود ندارند و تا زمانی که پایبند به مکانیزم اجماع اثبات کار باشند، می‌توانند در شبکه فعالیت کنند.
- نودها (ماینرها) از توان پردازشی خود استفاده می‌کنند تا بلاک‌های صحیح را تایید کنند.
- مکانیزم اجماع اثبات کار اجرای قوانین در شبکه را تضمین کرده و با دادن پاداش، به ماینرها انگیره می‌دهد.
چرا وایت پیپر بیت کوین مهم است؟
تا قبل از معرفی بیت کوین، کاربران از سیستم‌های مالی سنتی برای انجام دادن تراکنش‌های مالی خود استفاده می‌کردند. برای استفاده از این سیستم‌ها نیاز است که به نهادهای واسط مانند بانک‌ها اعتماد شود. اما بانک‌ها و سیستم‌های مالی متمرکز مشکلات عدیده‌ای دارند؛ سرعت پایین، کارمزد بالا، به خطر انداختن حریم خصوصی کاربران و مهم‌تر از همه، کنترل بی‌چون‌وچرای عرضه پول.
اما با وجود تمام این مشکلات، چرا کاربران به این نهادها اعتماد کرده و از آنها استفاده می‌کنند؟ چون آنها مشکل بزرگی به‌نام «دوباره خرج کردن» را حل می‌کنند. بانک‌ها به‌عنوان نهاد واسط این اعتماد را به کاربران خود می‌دهند که هیچکس نمی‌تواند مقدار مشخصی از پول را دو یا چند بار خرج کند.
اما وایت پیپر بیت کوین در سال ۲۰۰۸ یک ایدهٔ انقلابی را مطرح کرد. ایده یک سیستم پولی غیرمتمرکز همتا به همتا بود که مشکل دوباره خرج کردن را حل می‌کرد، بدون اینکه نیاز به اعتماد به نهاد واسط مانند بانک باشد. به جای بانک، سیستم غیرمتمرکزی از نودها مسئولیت تایید تراکنش‌ها را بر عهده دارند. به این ترتیب سیستم مالی تازه متولدشدهٔ بیت کوین می‌تواند جایگزین سیستم‌های مالی سنتی شده و تمام مشکلات آن سیستم‌ها را حذف کند. «کنترل عرضهٔ پول» یکی از این مشکلات است. در سیستم‌های مالی سنتی، بانک‌های مرکزی کنترل کامل عرضهٔ پول را در اختیار دارند و گاها از این راه آسیب‌های مالی چشمگیری به کاربران خود تحمیل می‌کنند که مهم‌ترینِ آنها تورم است. اما بیت کوین با داشتن مکانیزم عرضهٔ شفاف و از پیش‌تعیین‌شده، این مشکل را از میان برده است.
